Van La Chartre naar La Souterraine

Van La Chartre naar La Souterraine (1 t/m 6 juli)

Woensdag 1 juli 2015

Redelijk uitgerust en na een goed ontbijt begon ik aan een tochtje van ongeveer 20 km, naar Neuvy-Saint-Sepulchre. Het koste aanvankelijk wat moeite om de route in het centrum van La Chartre terug te vinden.
Eerst via mooie land- en boswegen naar het gehuchtje Petit-Cheril en vervolgens naar het dorpje Sarzay. Daar leek weinig te beleven, maar ineens doemt daar in de verte geheel onverwacht een prachtig sprookjeskasteel op. Het restaurant van het dorpje was die dag gesloten, maar in de lokale dorpsbar kon ik wel een kopje koffie scoren.

Daarna via graswegen door de akkerlanden naar het in een dal gelegen gehuchtje Varennes aan het riviertje de Gourdon. Onderweg toen ik op een picknickplaats bij een beekje even pauze hield, kwamen me 2 oudere dames tegemoet die me de weg naar Sarzay vroegen en natuurlijk ook geinteresserrd waren in het doel van mijn tocht.
Van Varennes via een flinke klim het bos in en daar na een paar km even op adem gekomen. Tijdens mijn rustpauze passeerde een jonge dame op/met 2 paarden waarme ik kort oraatje had. Ze was niet op weg naar Santiago maar naar Montauban. Ik was zo verrasr dat ik mijn fototoestel paraat had toen ze weer bijna uit het zicht was verdwenen.

Via mooie land- en boswegen verder naar Neuvy-Saint-Sepulchre. Daar aangekomen - het was inmiddels die dag weer boven de 35 graden - eerst een pilsje gedronken in de lokale bar/restaurant. Vandaar had ik uitzicht op het kerkgebouw, dat er vanwege de ronde vorm heel bijzonder uitzag.

Vervolgens meldde ik me bij de prive-refuge waar ik gereserveerd had. Tot mijn verrassing waren daar de Duitse dames en Donald al aanwezig. Donald had het maar een dagje uitgehouden op de camping. Een van de Duitse dames tobde nog steeds met voetproblemen. Het probleem was nu zo groot dat ze gedwongen was een arts te raadplegen. De gastvrouw maakte een afspraak in een praktijk in de buurt. Daar werd haar voet behandeld, maar de arts adviseerde haar te stoppen, lmdat ze een flinke ontsteking had die zeker 2 weken rust vereiste. De tekeurstelling was natuurlijk groot, ook al omdat ze het jaar daarvoor wegens ziekte ook al haar wandeltocht had moeten afbreken. En ze baalde daar ook van vanwege haar vriendin.
Donald bleek een goede kok en verzorgde voor ons de avondmaaltijd. Vanwege de hitte bkeven we nog lang buiten zitten. Op de slaapzolder bleef het heet en van slapen kwam die nacht niet veel terecht.

Donderdag 2 juli 2015

De volgende ochtend om 5 uur op om vanwege de warmte vroeg te kunnen starten. Ook de Duitse dames waren vroeg op omdat ze op tijd bij de bushalte moesten zijn. Donald zou als laatste vertrekken, omdat hij niet verder dan het plaatsje Cluis zou wandelen. Ik wilde naar Cargilesse, zo'n 2 km verder.
De start was niet best, want ik liep meteen al langs de verkeerde kant van het meer (dat leverde me 2 extra km's op).
Vanwege de warmte en de hoge ligging van het plaatsje Cluis, besloot ik als alternatief de departementale weg daarheen te nemen. Het bleek een mooie en redelijk rustige weg en rond 9 uur keam ik beneden bij Cluis aan bij de oude burcht daar.

Daarna moest er even flink 'geklommen' worden, maar daar stond koffie tegenover toen ik boven in het prachtig gelegen dorpje arriveerde.
De weg uit het dorp leidde naar een lang viaduct over het dal dat merkwaardigerwijs alleen voor voetgangers toegankelijk was. Voor mij wandelde een Frans echtpaar, dat later die dag het sympathieke paar Bob en Sylvie bleken te zijn. Zij waren ook onder de indruk van de omgeving en Bob bood aan daar een foto van mij te maken.

Het viaduct van Cluis met Frans wandelend echtpaar Bob en Sylvie

Mijn persoontje op het viaduct van Cluis 

Uitzicht op het dal vanaf het viaduct van Cluis 

Verder via mooie landwegen naar het dorpje Pommiers. Daar wat eten en drinken gekocht in het lokale winkeltje (met zeer beperkte keuze). Het was rond 12 uur. Wat later kwam het Franse paar daar ook aan voor een middagpauze. Vandaar een andere, volgens mij kortere route genomen, maar later, tijdens een pauze in het bos, werd ik ingehaald door het Franse paar, dus veel korter zal het niet geweest zijn. Verder, nu soms langs open veldwegen in de hitte van de middag. Dat was afzien. Kort voor Cargilesse haalde ik het Franse paar weer in. Dan een steile afdaling en ineens en onverwachts liep ik het dorpje binnen, verscholen gelegen in een groene vallei.

Entree van Gargilesse 

Gargilesse bleek een romantisch dorpje met veel kunstenaars (tentoonstellingen) en mooie straatjes.

Via het toeristenbureau een plaatsje gekregen in de mooi gelegen gemeentelijke refuge/gite met eigen kamer. Ook het Frans echtpaar vond daar onderdak.

Het gebouw waarin boven de refuge eas gevestigd 

Vanuit de refuge had ik een mooi uitzicht op de oude Romaanse kerk, waarvan de luidklokken 's-nachts gelukkig werden uitgezet.

Een oud freso in het plafond van het kerkje 

De refuge beschikte ook over een keuken, maar die dag was de lokale winkel gesloten. Gelukkig was het lokale restaurant, de Artist, wel open. Daar heerlijk gegeten - de eigenaar bleek een Gentenaar- en nader kennis gemaakt met Bob en Sylvie. Ze waren van mijn leeftijd, hadden 1 dochter en 3 zoons en woonden in de buurt van Parijs. Ze waren al in Santiago geweest en liepen nu samen een paar weken een deel van de route, tot La Souterraine, want ze moesten op tijd terug zijn vanwege de komst van hun achtste kleinkind.
Ook die nacht was slapen moeilijk omdat het in de refuge nauwelijks afkoelde.

Vrijdag 3 juli 2015

De volgende ochtend om 5 uur op. Bob en Sylvie vertrokken stipt om 6 uur. Ik een kwartiertje later. Het einddoel van die dag was Crozant, een tochtje van 19 km. Het was enorm vochtig en klam die ochtend. Het zweet liep meteen aan over mijn gezicht, omdat de tocht begon met een flinke klim om uit het dal van Gargilesse omhoog te komen. Vandaar naar het dorpje Cuzion, waarvoor eerst een steile afdaling naar een beekje moest worden gedaan en vervolgens een even steile klim naar het centrum van het dorpje. Ik was inmiddels goed wakker en dat was nodig ook, want enkele km's verder volgde een stele afdaling via een smal rotspadje naar de rivier La Creuse. Wel schitterend mooi, maar je moest wel goed opletten om vallen te voorkomen. Aangekomen bij de rivierging het verder via een voetpad langs de oever.

Vlak na Cuzion had ik al even geschuild voor een klein regenbuitje, maar nu brak er een flinke onweersbui los. Maar omdat ik redelijk beschut door het bos langs de rivier liep, werd ik nauwelijks nat. Na een half uurtje was het weer droog en kwam ik uit bij de brug over de rivier.

Zicht op de Creuse vanuit het bos tijdens een regenbui

Na de oversteek van de brug stond me weer een flinke helling te wachten, deels via de departementale weg, deels via afsnijdingen (landwegjes) daartussen. Rond 10 uur kwam ik aan in het levendige plaatsje Eguzon-Chantome, waar ik een koffiepauze hield. Een half uur later arriveerden Bob en Sylvia. Zij bleken bij de start in Gargilesse fout gelopen te zijn (dat overkomt dus ook andere ervaren wandelaars).
Ik ging als eersre weer op weg, maar miste vanwege de slechte omschrijving en een fout op de kaart een afslag bij het gehucht Pre Cale en liep daardoor weer eens 2 km extra. Het was verder een mooie route via landwegjes, maar soms nauwelijks schaduw en dat in de volle hete zon, want die was na de verfrissende regenbuitjes weer in volle glorie aan de hemel verschenen.
Aangekomen bij de brug over de Sedelle vlak voor Crozant stond ons nog een flinke klim te wachten naar het centrum van het dorp.

Zicht op de Sedelle bij Crozant 

Bob en Sylvie waren net voor me gearriveerd. Eerst naar het gemeentehuis om de sleutel van de gemeentelijke refuge te halen. Die was heel wat minder modern dan die in Gargilesse met een slaapzaal in plaats van kamers. Er was al een pelgrim voor ons aangekomen. Dat bleek Wolfgang te zijn een 65 jarige Duitser uit de buurt van Berlijn. Elk jaar liep hij enkele weken een deel van de tocht naar Santiago. Dit jaar wilde hij tot Perigieux geraken.

De enige lokale bar bleek gesloten. Het restaurant was alleen 's-avonds open en daar hebben we met zijn vieren een speciaal voor ons klaargemaakt pelgrimsmenu gegeten.
Er was een 'winkel van sinkel' in het dorp dat gerund werd door een oud vrouwtje. Toen ik haar om drinken vroeg, zei ze dat ze alleen cola en water in voorraad had. Maar ik zag een blikje tonic en pakken appelsap (onder het stof) staan. Ze wist duidelijk niet wat ze allemaal in voorraad had en ik twijfel ook of ze nog nieuwe voorraad aanschafte. Toen ik namelijk het blikje en het pak openmaakte bleek de houdbaarheidsdatum al enkele jaren verstreken. Later bleek er ook nog een bakker met tearoom open te zijn en die verkocht behalve lekkernijen ook gekoelde dranken (waarvan de datum nog niet verstreken was).

Crozant bleek een kunstenaarsdorpje te zijn geweest, waar verschillende Franse (mij onbekende) impressionisten hebben gewerkt. Bij de kerk stond een borstbeeld van de 'leider' van de school van Crozant, Gjelauwin.

In het dorpje bleken kennissen van Bob en Sylvie te wonen. Die middag waren ze daar op bezoek geweest en na het eten maakten we buiten nog een praatje met hen.

V.l.n.r: Wolfgang, Bob, Sylvia en hun kennissen

En daarna gaan slapen in de gemeentelijke refuge, wat met die warmte maar slecht wilde lukken.

De gemeentelijke refuge van Crozant

Zaterdag 4 juli en zondag 5 juli 2015

De volgende ochtend ging weer om 5 uur de wekker af en na een gezamenlijk ontbijt vertrokken Bob en Sylvia als eersten naar La Souterraine. Ze wilden die middag op tijd een trein naar Parijs halen. Kort daarna vertrok ik en vervolgens Wolfgang als laatste.
Het koste even moeite om via de camping weer op de route langs de rivier  de Sedelle te komen. Al snel had ik Bob en Sylvia in gehaald. Bij het foto's nemen van de mooie gezichten op de rivier passeerde ik hen. Ik heb ze die dag niet meer terug gezien, maar ze zijn vast op tijd aangekomen om van hun nieuw geboren kleinkind te genieten.

Na en paar km de brug over de rivier over (Pont Charreau) en vervolgens via de D22 langs de gehuchtjes Josnon en Le Goux naar het dorpje La-Chapelle-Baloue. Daar kort gerust en passeerde Wolfgang me met zijn snelle tempo.
Via mooie landwegen langs het gehucht Proge naar een meertje, kort voor het dorpje Saint-Germain-Beaupre, waar ik Wolfgang op de picknickplaats aantrof. Hij vertrok daar weer als eerste en ook hem heb ik die dag niet meer terug gezien.

Van St. Germain Beaupre naar Saint-Agnant-de-Versilat. Daar in het lokale cafe koffie gedronken en een leuk gesprek gehad met enkele dorpelingen over mijn wandeltocht naar Santiago. Ze wensten me veel succes. Inmiddels was het al weer aardig warm geworden en ik was blij dat de route verder - weliswaar na een flinke helling - verder langs boswegen en landwegen vol schaduw ging.
Het begon kort voor La Souterraine te rommelen in de lucht en ik vreesde dat ik in een onweer terecht zou komen. Dat viel gelukkig mee en rond half twee liep ik La Souterraine binnen. Het koste wat moeite om het centrum te vknden en toen ik daar aankwam liep dd zaterdagmarkt naast de kerk net op zijn eind. Ik vroeg een groenteboer die al aan het inpakken was om kersen. Hij keek me wat argeanend aan en dacht waarschijnlijk dat hij mer een bedelaar van doen had. Toen hij doorhad dat ik een pelgrim was en wilde betalen kreeg ik meer dan het gevraagde pond en voor een zacht prijsje. Ik heb er heerlijk van gegeten (ant ik ben dol op donkere nog wat zure kersen). Vervolgens de naastgelegen kerk bezocht.

De kerk heeft mooie oude glasinlood-ramen.

Vlak naast de kerk een prachtig Middeleeuws poortgebouw. De kerk en het poortgebouw liggen aan de ra d van het oude centrum. In dat oude centrum waren veel winkeltjes ofwel gesloten of stonden te koop.

Na een pilsje in een gezellige bar in de Rue St. Jacques op zoek naar mijn hotel dat tot mijn verrassing dicht bij het centrum bleek te liggen. Het werd ge-exploiteerd door enkele vriendelijke oudere dames. Ik ben er een dagje langer gebleven om wat bij te komen van de hitte van de afgelopen dagen. Ik had een serieuze inzinking omdat ik ontzettend opzag tegen het verder wandelen onder deze omstandigheden. Er waren om die reden al verschillende pelgrims (tijdelijk) gestopt. Ik overwoog ernstig om in de volgende rustplaats, Limoges, te stoppen en de trein terug naar huis te nemen.

De zondag uitgerust, de stad verder verkend (maar er viel verder niets te beleven). Wel verrassend de Nederlandse Anne tegen het lijf gelopen. Ze was slecht voorbereid in Vezelay gestart. Daar had ik haar gesproken. Ze was nu onderweg naar de camping waar Donald ook zou zijn. Ik heb ze de volgende dagen niet gezien, maar wel uit een 'libre d'or' kunnen opmaken dat ze samen onderweg zijn en mij waarschijnlijk een dagje voor zijn.
's-Avonds in het restaurant van het hotel gegeten waar ik de enige gast bleek. Naast het gekozen menu kreeg ik als extra de kaasplank aangeboden (Dat was omdat het zondag was zei de eigenaresse/kokkin). Vroeger had ik daar geen gebruik van gemaakt, maar nu laat ik me de Franse kaas goed smaken.

Uitzicht op La Souterraine