Peter naar Santiago: Van Perigieux naar Bazas

Van Perigieux naar Bazas (17 t/m 23 juli)

Vrijdag 17 juli 2015

Samen met Jan al vroeg uit Perigieux vertrokken op weg naar Saint-Astier, volgens de gids bijna 29 km.
De eerste km's liepen door Perigieux en de voorstadjes daarvan. Daarbij kwamen we langs de Middeleeuwse abdij van Chancelade (niet meer als abdij in gebruik).

Vervolgens via mooie landwegen en bospaden met verschillende hellingen en afdalingen naar het dorpje Gravelle. Daar gepauzeerd en verder langs een kanaal naar het dorpje Anesse.

Prachtige kasteelboerderij nabij Anesse

Vlak voor het dorp via een gloednieuwe brug de daar brede L'Isle over en vervolgens via een nieuwe fietsroute over landwegen naar de oostzijde van St. Astier.

Dit was een geheel nieuwe route, anders dan in onze gids, ook een paar km korter (maar daardoor werd de route de dag erna hetzelfde aantal km langer).

In St. Astier vonden we onderdak in een mooie chambre d'hote aan de rivier met uitzicht op de brug over de Isle (waar we op de heenweg de stad waren ingekomen).

Kerk van Saint-Astier

St. Astier bleek een levendig en toeristisch dorpje met veel restaurantjes en winkeltjes. Juist die vrijdagavond waren er verschillende muzikale festiviteiten.

Zaterdag 18 juli 2015

Zaterdagmorgen gingen we op weg naar Mussidan, een afstand van ongeveer 27 km.
Bij het verlaten van St. Astier troffen we deze Clio op de route aan, voorzien van een sticker die de route naar Santiago aangeeft! Toeval, of zou die auto daar altijd staan?

De weg ging nu omhoog naar het Chateau de Puyferrat, waar een refuge aanwezig was. In de oorspronkelijke (oude) route waren we hier gisteren langs gekomen en hadden we een omweg moeten maken om in St. Astier te komen.

De route liep via mooie wegen en paden met soms prachtige vergezichten ......

..... maar daarbij volgden hellingen en afdalingen elkaar in hoog tempo op. Bovendien was het een warme, zonnige dag.

Moeilijke afdaling op grintpad

Ik kwam tot de conclusie dat ik dit geen 27 km zou volhouden en na overleg met Jan besloten we om na de middag vanaf Puy-de-Pont de makkelijkere en kortere route via departementale wegen te nemen. Dat betekende dat we vanaf de heuvels eerst afdaalden naar de spoorlijn en de rivier de Isle naar het dorpje Vieux-la-Gare. Daar dronken we koffie en vervolgens ging het via een glooiende weg, die soms dicht langs de spoorlijn en rivier liep, naar Saint-Front-de-Mussidan, een voorstadje van Mussidan. Toen nog enkele km's en de brug over de l'Isle over en we waren in Mussidan.

Uitzicht op Mussidan vanaf de toegangsweg

Bij het toeristenbureau hoorden we dat de gemeentelijke refuge al vol was, maar gelukkig was er nog wel plaats in een chambre d'hote in de buurt van de kerk.

Straatje in Mussidan dat uitkomt bij de kerk

Ondanks dat het zaterdag was, viel er weinig te beleven in Mussidan. In vergelijking met St. Astier was dit duidelijk een minder toeristisch en armer stadje.

Zondag 19 juli 2015

De zondagmorgen gingen we op weg naar Sainte-Foie-la-Grande, volgens de gids ongeveer 33 km. Voor mij, gezien het terrein en de warmte eigenlijk te ver en ik sprak met Jan af dat ik eventueel halverwege in Monfaucon zou achterblijven.
Via mooie landwegen en heuvelachtige bospaden eerst naar het plaatsje Saint-Gerie en daar gepauzeerd. Vervolgens via glooiende asfaltwegen via het dorpjr Fraisse naar Monfaucon. Daar een wat langere middagpauze gehouden.

Ik besloot toch door te gaan, maar we spraken af om verder ieder afzonderlijk, in zijn eigen tempo verder te lopen. Ik vertrok als eerste. Al spoedig kwamen de eerste wijngaarden en daarmee ook de hellingen in zicht.

Ik haalde een Franse vrouw in die duidelijk grote moeite had de hellingen op te komen. Ze vertelde dat het haar tweede wandeldag was en ze niet gewend was in heuvelachtig gebied te wandelen. Ze was van plan om 3 weken te wandelen. Ze was nu al tot de conclusie gekomen dat ze een te zware rugzak meesjouwde (kennelijk een beginnersfout) en was van plan haar kampeeruitrusting naar huis terug te sturen. Er volgden nog een aantal steile hellingtjes en verloor haar uit het oog. Inmiddels werd ik zelf door Jan ingehaald, zijn tempo heuvel op en af kon ik niet bijbenen.

Boven in de heuvels trof ik het restant van een oude molen en daar had je een schitterend uitzicht op de omgeving.

Uitzicht vanaf de heuvels met beneden in de verte Sainte-Foy-la-Grande

Er volgde nog een lange, gevaarlijke afdaling richting de rivier. Zelfs de gids waarschuwde voor de risico's. Maar gelukkig was het droog, bij nat weer had ik waarschijnlijk peentjes gezweet.

Het laatste stuk van de route liep langs de zuidkant van de rivier, van waar je een mooi uitzicht op Sainte-Foy-la-Grande had.

Jan was al eerder gearriveerd en tot de conclusie gekomen dat praktisch alle zaken gesloten waren op zondag. Met enige moeite vonden we toch onderdak in een hotelletje bij het station en een Vietnamees restaurantje waar we konden eten.

Maandag 20 juli 2015

Jan moest eerst zijn medicijnvoorraad bij de lokale apotheek aanvullen. Ik vertrok daarom als eerste naar Pellegrue, een dorpje dat ruim 21 km verder lag. Ik ging ervan uit dat hij mij wel zou inhalen.

Het eerste deel van de route liep langs vrij drukke wegen. Na de Pont de la Douze was in het dorpje de route aangegeven met bijzondere borden.
De route ginf vrij snel omhog via een graspad.

Daarna weer de wijngaarden in, wat betekende regelmatig een flinke helling gevolgd door een afdaling.

Bijschrift toevoegen

Rond 2 uur die middag kwam ik in een stil en verlaten Pellegrue binnen. Alles leek gesloten. Plotseling hoorde ik de stem van Jan. Hij kwam net het stadhuis uit en had daar de sleutel van de gemeentelijke refuge gehaald en wist te vertellen dat de supermarkt aan de rand van het dorp wel open was en we daar dus boodschappen konden doen. Jan had een kortere en makkelijker weg via departementale wegen genomen. Zo gezegd zo gedaan.

We hadden de ruimte in de refuge onderling verdeeld. Rond 8 uur die avond kwam er echter een jong Duits stel binnen. Ze waren moe en hongerig. We lieten ze natuurlijk niet buiten staan. Het was hun eerste wandeltocht, ze waren in Mussidan gestart.

Dinsdag 21 juli 2015

Dinsdagmorgen vertrokken we naar La Reole, een tocht van ruim 26 km.
Tot in het plaatsje Saint-Ferme (7 km) samen gelopen. Daar bij de prachtige oude kloostergebouwen gepauzeerd.

Jan had problemen met zijn voeten die onderweg extra verzorging vereisten en moest zijn wandeltempo noodgedwongen aanpassen. We spraken af dat we elk in ons eigen tempo verder zouden gaan. Elk uur pauzeerde ik en wachte ik Jan op. Dat ging goed tot de middagpauze bij het dorpje Coutures. Daarna volgden een aantal pittige klimmetjes tot Roquebrune. Bij de pauze in de buurt van Bigot kwam Jan niet meer opdagen. Ik daarna alleen verder naar het plaatsje Saint-Hillaire-de-la-Noaille. Kort daarna stopte een auto en de mevrouw, eigenaresse van de nabijgelegen gite La Peyriere, was in de veronderstelling dat ze met Jan te doen had. Die had haar namelijk kort daarvoor gebeld om overnachting bij haar te regelen. Nadat ik haar had uitgelegd dat ik een andere pelgrim was, maar Jan wel kende, nodigde ze me uit om in de tuin bij haar gite op Jan te wachten. Dat heb ik gedaan en na een tijdje kwam Jan opdagen. Zijn voeten lieten het niet toe om verder te gaan. Dus ging ik de laatste 5 km naar Reole alleen verder naar de chambre d'hote die ik daar had gereserveerd. We spraken af om via sms contact te houden.

Bij de invalsweg bij Reole werd ik gepasseerd door een fietsende pelgrim die me vriendelijk toezwaaide. Ik zag hem daarna weer in het toeristenbureau, waar hij net een overnachting in dezelfde chambre d'hote had geregeld. We gingen er samen heen. Het was een Duitse ma n die vloeiend Frans sprak en dat ok graag wilde etaleren. Als hij aan het woord was -of dat had genomen - kwam er het eerste kwartier niemand meer tussen.
Tot mijn verassing kwamen rond 7 uur 's-avonds het Duitse 'stelletje' uit Pellegrue ook de chambre d'hote binnen. Zo werd het toch nog gezellig. De chambre d'hote werd gerund door een sympathiek bejaard echtpaar (met hulp van jonger personeel). Zij hadden hun huis en de logeerkamers smaakvol en romantisch ingericht.

La Reole was een leuk stadje met een oud centrum, gelegen aan de bekende rivier La Garonne die bij Bordeaux in zee uitmondt.

Het oude stadhuis van La Reole

Mooi oud straatje in La Reole dat uitkomt bij de kerk

Woensdag 22 juli en donderdag 23 juli 2015

De woensdag stond de etappe naar Bazas, via Auros, op het programma, volgens mijn gids 37 km. Dat was qua afstand eigenlijk een brug te ver, maar ik hield er rekening mee halverwege een tussenstop in het plaatsje Auros te maken, en de afstand dan in 2 dagen te doen.
Het weer werkte mee, het was bewolkt toen ik uit La Reole vertrok. Op de brug over de Garonne maakte ik foto's van de stad en de rivier.

Daarna aan de zuidkant van de Garonne verder. Een paar km verder zag ik voor me een pelgrim met een voor mij bekende pas. Dat bleek Jan te zijn, die die morgen al vroeg op stap was gegaan. Toen bleek dat we waren afgeweken van de route en de kortere route voor fietsers via de D 12 liepen. Dat kwam eigenlijk wel goed uit en de weg was relatief rustig. Tot het kanaal voor Puybarban liepen we gezamenlijk op. Jan gaf aan dat hij dat tempo niet kon volgen en dat ik in mijn eigen tempo moest lopen.
In het plaatsje Pondaurat kwam ik weer op de wandelroute uit. Op dat moment begon het flink te regenen en kon ik schuilen bij een oude brug met een kerkje en een soort refuge voor pelgrims.

Na de bui besloot ik de tocht via de kortere fietsroute voort te zetten. Na het plaatsje Savignac stopte er ineens een tegemoetkomende auto met 2 dames, jong en oud, die me uitgebreid aanmoedigden vol te houden. Een bijzondere ervaring!

Net voor de middag kwam ik in Auros aan, waar ik een uitgebreide lunchstop maakte en besloot door te eandelen naar Bazas. Bij het toeristenbureau informeerde ik naar een nog iets kortere route. Ik kon in Auros via een binnenweg langs de refuge daar (in Chateau Auros) een stukje van de D 12 afsnijden.
Vanaf Auros werd de weg heuvelachtig en bovendien kwam na de middag ook de zon er steeds krachtiger door en was er weinig schaduw langs deze fietsroute.
Onderweg zag ik 3 zwarte wouwen boven zweven. Dat er in dit gebied een goede thermiek moest zijn, bleek wel uit het feit dat ik die daf langs 2 zweefvliegvelden kwam (waar overigens alles stil was). Ik wilde een foto van de zwevende roofvogels nemen, waarbij ik achterover leunde tegen een wegpaal. Die kon dat gewicht niet hebben en samen vielen we achterover, foto mislukt!

In de loop van de middag kwam ik Bazas binnen via een brug over de rivier waar ik een mooi uitzicht had op het oude centrum van de stad.

Via het toeristenbureau naar een mooi hotelletje in het centrum waar ik ook een dagje 'rust' zou nemen. Van Jan hoorde ik de volgende dag dat hij 'gestrand' was in de refuge in Auros en daar vanwege een spierscheur zeker een week moest blijven.

Bazas bleek een prachtig oud Middeleeuws centrum te hebben, met een plein dat overheerst werd door de imponerende kathedraal, gewijd aan St. Jean Baptiste (Johannes de Doper). Het is een gothische kerk, met een facade die aan Spaanse kerken doet denken (barok?).