Aankomst in Santiago

Van Lavacolla naar Santiago (12 km)
Woensdag 20 juli 2016

Om ongeveer 7 uur op stap voor de laatste etappe naar Santiago. Ik wilde dat laatste stuk graag alleen afleggen en in Santiago aankomen voor het echt druk met pelgrims zou worden. Ik liep het dorpje Lavacolla uit en voor me liepen een paar Amerikaanse meisjes die ik kende en die kennelijk al vroeg vanuit een vorig dorp waren gestart. We begroeten elkaar, maar bij de kerk aangekomen gingen zij ontbijten in een herberg waar enkele vrienden al op hen zaten te wachten. Ik zou ze later bij de kathedraal terug zien.

De route ging omhoog naar het boerengehucht Villamaior ...

.... en aangekomen op de hoogvlakte via een grindpad langs asfaltwegen en langs de zendstations van TV España en TV Galicia. Links van de weg een bos met eucalyptusbomen. Het pad langs de weg was bedekt met de schillen (bast) en bladeren van deze bomen. De weg ging nu langzaam naar beneden tot bij het dorpje San Marcos en ........

......... daarna weer omhoog naar Monte do Gozo, het laatste dorp voor Santiago.

In Monte do Gozo liep ik langs een aantal prachtig gerestaureerde oude Galicische huizen, nu in gebruik als schuur en opslagruimte. 

Boven op de top van Monte do Gozo koffie gedronken bij een barretje naast een kapel, de Santa Maria de San Marcos, waar je een stempel in je pelgrimspas kon krijgen.

Daarna ging de weg redelijk steil omlaag en passeerde ik het bordje nog 4,7 km naar de kathedraal. Je had daar al zicht op Santiago, maar de kathedraal was nog niet te zien.

Onderaan aangekomen passeerde je de autoroute en spoorlijn over een aantal viaducten en bereikte ik de buitenrand van Santiago. 

Daar kwam ik langs een beeld van een ridder-pelgrim van de tempeliersorde. Kennelijk ging het pelgrimeren er in het verre verleden niet altijd zo vreedzaam aan toe.

Verder door saaie nieuwbouwwijken en voor ik het centrum bereikte pauzeerde ik in een restaurantje aan de Rua de San Pedro om te ontbijten. Inmiddels zag ik hier en daar een pelgrim lopen of fietsen en bereikte ik al snel het oude centrum. Mijn hart ging sneller kloppen toen de toren van de kathedraal in beeld kwam.

Op de route naar de kathedraal kwam ik eerst aan mijn linkerkant langs de Igrexa de Santa Maria do Camiño en .......

........ vervolgens aan mijn rechter hand langs de Igrexa des Animas.

Een paar honderd meter verder bereikte ik de kathedraal ......

....... en via trappen en een smalle onderdoorgang .......

.......... kwam ik op het plein, het Praza da Obradoiro, voor de hoofdingang van de kathedraal. Even een lichte teleurstelling, een groot deel van de voorgevel stond in de steigers voor een (hoognodige) opknapbeurt. Het was half 10 en op dat moment nog erg rustig. Een emotioneel moment. Want hoewel ik me tijdens mijn voettocht steeds meer bewust was geworden van het feit dat de tocht erheen veel belangrijker is dan het einddoel Santiago zelf, is zo'n aankomst toch een aangrijpende gebeurtenis. Sommige pelgrims lieten dat blijken door luid te juichen of maakten een vreugdedans, maar ik verwerkte het in stilte, een moment van bezinning. Maar ik was blij en dankbaar dat ik dit mocht meemaken.

Recht tegenover de kathedraal het paleis Pazo de Raxoi, waar het regionale bestuur zetelt. Je ziet dat er nog maar een kleine groep pelgrims is gearriveerd. Dat zou in de komende uren snel veranderen.

Samen met enkele andere pelgrims ging ik op zoek naar het pelgrimsbureau om mijn 'Compostella' (getuigschrift) op te halen. Normaliter staat daar een hele wachtrij, maar omdat ik zo vroeg was, was de rij kort en bovendien was het uitgeven van de documenten efficient georganiseerd. Binnen een half uur was ik dan ook in het bezit van de documenten (een algemeen getuigschrift en een gepersonifieerd document waarop de afgelegde afstand e.d. staan vermeld). Dat ging niet helemaal vlekkoos, want de betreffende vrijwilligster had nogal moeite met het spellen van mijn achternaam. Daarna ging ik weer terug naar de kathedraal waar inmiddels mijn Servische 'huisgenote' (van de afgelopen nacht) was aangekomen en even later ook de 'Spaanse' groep waar ik de laatste weken veel mee was opgetrokken. Het was een fijn weerzien en er werd uitbundig gefeliciteerd. Links op de foto de Duits-Spaanse Petra en helemaal rechts de Zweed Chris.

Samen gingen we naar de andere zijde van de kathedraal waar zich de ingang van de kerk bevond. Eerst moesten we onze rugzakken in bewaring geven, want daarmee mocht je de kathedraal niet binnen. Daar trof ik ook Grace en Rebekah aan die net waren aangekomen en op zoek naar mij waren. Met zijn allen gingen we naar de pelgrimsmis van 12 uur.

De ingang van de kerk van nabij.

Gelukkig waren we ruim op tijd en hadden we nog een zitplaats, want de kerk stroomde tegen 12 uur vol en velen moesten staan. De dienst was in het Spaans en zeker voor de vele niet in de katholieke traditie pgegroeide aanwezigen moeilijk te volgen. Ik had het geluk dat een deel ook in het Duits was, omdat er een grote groep Duitse pelgrims aanwezig was met een eigen voorganger. Het voorzingen door een Spaanse non was prachtig en indrukwekkend. De dienst duurde lang (voor sommigen te lang), maar ons geduld werd aan het eind beloond met het rondslingeren door de monniken van een reusachtig wierookvat, de Botafumeiro, door de dwarsbeuk van de kathedraal, juist boven onze hoofden. Dit gebeurt alleen bij speciale gelegenheden, waarschijnlijk nu vanwege de aanwezigheid van de grote groep Duitse pelgrims die ook een deel van de koorzang verzorgden. Het was een spectaculair gezicht. Ik las in mijn gids dat het ook een paar keer mis is gegaan en dat het wierookvat toen de kathedraal uitvloog (dat zal een bijzonder spektakel zijn geweest), maar nu ging alles goed. Overigens heeft het rondslingeren van dat wierookvat geen liturgische betekenis, maar is deze gewoonte in de Middeleeuwen ontstaan om de stank van de niet zo welriekende pelgrims te verdrijven!

Hieronder wordt de Botafumeiro omhoog gehesen ....

..... en vervolgens in de dwarsbeuk van voor naar achter rondgeslingerd waarbij het vat het plafond bijna raakte.

Hier een opname van het priesterkoor na de viering. Voor het koor hangt links de goudkleurige Botafumeiro en rechts daarvan nog een groot zilverkleurig wierookvat (waarvan de functie mij niet duidelijk is geworden, een reserve wierookvat misschien?).

De viering in de kathedraal was voor mij een prachtige afsluiting van mijn pelgrimstocht. 

Na de viering poseren Rebekah (links) en Grace (rechts) voor de kathedraal.

Daarna zijn Grace, Rebekah en ik gezamenlijk gaan lunchen. Vervolgens gingen zij naar hun hotel en ik op zoek naar een onderkomen. Ik wilde in het centrum blijven. Na wat zoeken vond ik aan de rand van het centrum op ongeveer 300 tot 400 meter lopen van de kathedraal een pension waar ik twee nachten zou blijven.