Naar Triacastela

Van La Faba naar Triacastela (26 km)
Donderdag 14 juli 2016

Ik werd al om 1 uur die nacht wakker en dacht dat het al ochtend was. Iedereen om me heen lag nog lekker te slapen. Na een sanitaire stp viel ik gelukkig weer in slaap. Ik had mijn wekker om half 6 gezet, maar al voor die tijd waren een aantal medepelgrims opgrstaan en zich aan het gereed maken voor het vertrek.Iedereen deed dat heel zacht en de anderen slieoen dan ook rustig verder. Om kwart over 6 was ik gereed om te vertrekken, maar het was nog donker. Ik wachte een half uurtje en ging toen ook op stap het dorpje door dat nog in diepe slaap was. Hier en daar kraaide een haan en blafte een hond.

De eerste 5 km zou flink klimmen worden, maar de omgeving was prachtig. Een paar km ondersdg en ik kwam dit vreemde kapotte vehikel tegen (een wiel was afgebroken), vol met lege plastic flessen. Wie zou dat achtergelaten hebben en wst moet je met al die plastic flessen?

We zijn nu bijna in de provoncie Galicia en daar blijken veel (kleine) veebedrijven te zijn. De wandelpaden (lokale boerenweggetjes) liggen daar vaak vol met droge of verse koeienvlaaien. Uitkijken dus!

Een paar km verder kwam ik aan in het dorpje La Laguna, waar al een groep bekenden aan het ontbijt zat in de lokale herberg. Ik sloot me erbij aan. Daar hoorde ik dat ze de vorige dag een aantal pelgrims moesten tegenhouden die verder naar O Cebreiro wilden, omdat daar geen plaats meer was. 

Na La Laguna verder bergopeaarts door een prachtige omgeving. Ik werd onderweg gepasseerd door ern groepje met een hond. Ik zou ze de volgende dagen nog vaak zien.

De weg naar de top was mooi maar lastig. Het is altijd een geweldig gevoel als na een half uur zwoegen de top beteikt.

Het uitzicht is dan vaak adembenemend.

In dit geval was het nog specialer, omdat een prachtige grenssteen aangaf dat we nu in Galicië waren aangekomen. Op veler verzoek nam ik van een aantal mensen foto's met hun mobieltjes.

Even verderop de eerste steen waarop staat aangegeven hoever het nog is naar Santiago. Vanaf de grens staan deze stenen overal langs de route in Galicia. Ze geven de afstand met grote nauwkeurigheid (in meters) aan, maar ik betwijfel of de afstanden ook kloppen

Tegen half negen bereikte ik het dorpje O Cebreiro en begreep meteen waarom deze plaats zo populair is. Het is een prachtig museumdorpje dat bovendien geweldig mooi bij de top van de bergen is gelegen. De gebouwen zijn van een grote maar mooie eenvoud, ook het Romaanse kerkje, de Santa Maria Real. Dit kerkje dateert uit de 9e eeuw en is het oudste kerkje langs de route.

Er was op dat moment net een pelgrimsmis aan de gang. Later hoorde ik van Rebecca dat zij daarbij ook aanwezig was.

Hieronder een van de typische gebouwen die je in het dorpje kon zien. Het zijn zogeheten pallozas, van Keltische oorsprong. In deze boerderijtjes woonden mens en dier samen.

Vanuit het dorpje een prachtig uitzicht op de omgeving. De wolken boven de dalen onder je, een bijzondere ervaring.

Daarna eerst nog een km naar boven en dan een lange afdaling naar het dorpje Liñares. Daar werden net de koeien vanuit hun stal naar de weide gebracht. De boer en boerin werden daarbij geholpen door een herdershond.

na Liñares ging ik met het groepje Spanjaarden van Petra mee omhoog naar de pas San Roque met bovenop dit pelgrimsbeeld.

Daarna weer baar beneden waar we in het volgende dorpje, Hospital de Condesa,  een pauze namen.

Daarna weer omhoog naar de volgende bergpas, de Alto do Poio. Maar eerst van de prachtige omgeving genieten.

Aan het begin van de beklimming deze boerenschuur met daarnaast een eenvoudige kapel.

Vanaf hier werd het echt serieus. Middenin kun je zien wat ons einddoel was. Het laatste stuk was echt heel steil. Maar omhoog gaat me goed af ik was dan ook ruim voor de rest van de groep met Petra en Chris boven. Daarboven viel iedereen neer in een stoel onder de parasols van een bar-restaurantje dat goede zaken deed. 

Daar maakte ik wat bijzonders mee. Ik werd er aangesproken door een sympathieke oudere Spanjaard die me wees op mijn gids met een foto van een Galkckche boer met zijn koe. Dat was hij. Ilk had een gids die in vele talen was vertasld en hij was dus in feite een bekend fotomodel. Bovendien had hij in Nederland gewerkt (in Oss) en sprak hij nog wat Nederlands. Toen ik zijn verhaal aan de anderen vertelde wilde iedereen met hem op de foto. Hij genoot daar zichtbaar van. Hij bedankte me (alle Nederlanders zjjn mijn vrienden), maar mijn aanbod voor een drankje sloeg hij vriendelijk af (het sympathieke fotomodel staand op de foto, zittend de Zweed Chris, waarmee ik het prima kon vinden).

Daarna weer verder door een schilderachtige omgeving langs boerenweggetjes. Soms werd je ineens verrast door een boer die met een paar koeien passeerde.

Het pad lag hoog en daardoor had je een geweldig uitxicht op het landschap onder je.

De koeien lopen hier gelukkig nog gewoon in de wei, maar die wei ziet er wel wat anders uit dan de Nederlandse polder.

We passeerden de dorpjes Fondria en O Biduedo en Filloval, allemaal heel kleine boerendorpjes, prachtig gelegen.

Na Filloval een prachtig pad in een coulissenlandschap  ..............

......... met na een tijdje uitzicht op het dorpje Triacastela.

Kort voor Triacastela in het dorpje Ramil deze indrukwekkende, meer dan 1000 jaar oude kastanjeboom.

Het dorpje stelt op zjch weinig voor,maar was volledig gericht op de ontvangst van pelgrims. Veel herbergen, hostals en pensions en restaurantjes. Ik schoof die avond gezellig bij Petra en een van haar Spaanse vriendinnen aan aan tafel.

In het centrum van het dorpje met de Romaanse kerk, de Iglesia de Santiago (12e eeuw) met een merkwaardige toren uit de 18e eeuw. Het kerkje werd gerestaureerd en dat was zo te zien ook hard nodig.